Pozwem z dnia 8 lipca 2013r. został złożony pozew o zapłatę zadośćuczynienia z art. 448 k.c. na rzecz wdowy oraz czwórki dzieci (w tym dwóch pasierbic) po śmierci Mariusza B.
O wypadku wiadomo było tylko tyle, że w samochodzie VW było dwóch mężczyzn, w tym Mariusz B., na skutek uderzenia w drzewo na miejscu oboje ponieśli śmierć. Prokuratura umorzyła śledztwo wobec niewykrycia sprawcy czynu, nie wiadomo było bowiem, który z mężczyzn kierował pojazdem w chwili zdarzenia. Przed wypadkiem pojazd opuścił drugi pasażer, który twierdził, że Mariusz B. przesiadał się z miejsca kierowcy na miejsce pasażera.
Odpowiedzialność pozwanej oparta była na zasadzie ryzyka, a więc to pozwana winna była wykazać przesłankę egzoneracyjną pozwalającej na wyłączenie przez pozwanego swojej odpowiedzialności za skutki wypadku, a więc udowodnienie, że wyłączną przyczyną szkody było działanie osoby trzeciej. W sprawie przeprowadzone zostały dowody z przesłuchań świadków, opinii psychologa i psychiatry. Materiał dowodowy potwierdzał krzywdę powodów doznaną na skutek śmierci męża, ojca i ojczyma.
Dnia 1 czerwca 2016r. Sąd Rejonowy w Stargardzie Wydział I Cywilny oddalił w całości powództwo, wskazując, że dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela nie ma znaczenia sama możliwość zidentyfikowania pojazdu, z którego ruchem związane jest wyrządzenie szkody, lecz konieczne jest ustalenie osoby ponoszącą odpowiedzialność cywilną za tą szkodę, jako posiadacz pojazdu lub jako kierujący nim. Wobec nieudowodnienia faktu, że pasażerem pojazdu był Mariusz B., Sąd uznał, że nie ma odpowiedzialności pozwanej.
Od wyroku została złożona apelacja, w której sformułowaliśmy między innymi zarzut naruszenia art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. poprzez ich błędną wykładnię polegające na uznaniu, że przyjęcie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń na zasadzie ryzyka wymaga udowodnienia przez powodów, kto był osobą kierującą pojazdem mechanicznym w chwili powstania szkody oraz art. 6 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na obciążeniu powodów skutkami niewykazania przez nich przesłanki egzoneracyjnej pozwalającej na wyłączenie przez pozwanego swojej odpowiedzialności za skutki wypadku z dnia 26 listopada 2010r., podczas gdy to na pozwanym spoczywa w niniejszej sprawie ciężar wykazania, iż zachodzą okoliczności wyłączające jego odpowiedzialność, zaś pozwany okoliczności tych nie wykazał, w szczególności nie udowodnił, aby wyłączną winę za powstanie wypadku ponosił Mariusz B.
Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2017r. uwzględnił apelację powodów w części, zasądził na rzecz wdowy kwotę 15 000 zł, zaś na rzecz dzieci kwoty 45 000 zł i 35 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Obecnie oczekujemy na doręczenie wyroku wraz z uzasadnieniem.
Sprawa prowadzona w Kancelarii Adwokatów i Radców Prawnych A. Łebek i Wspólnicy sp. k. przez radcę prawnego Kamilę Przygońską pod kierownictwem radcy prawnego Agnieszki Antończak.