W październiku 2009 r. miał miejsce wypadek komunikacyjny, w którym zmarł 19 letni chłopak, – pasażer samochodu kierowanego przez M.Z. Sprawca wypadku kierujący samochodem osobowym umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując bez wymaganych uprawnień samochodem osobowym oraz będąc pod wpływem substancji psychotropowej stracił panowanie nad samochodem, przez co uderzył w zaparkowany na poboczu jezdni autobus. W skutek odniesionych obrażeń dwóch pasażerów poniosło śmierć na miejscu. Sprawca wypadku został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu.
W toku likwidacji szkody ubezpieczyciel przyznał na rzecz naszych klientów zadośćuczynienia dla rodziców po 20.000 zł, a dla rodzeństwa po 5.000 zł. Wobec jednego z rodzeństwa zmarłego Ubezpieczyciel odmówił wypłaty zadośćuczynienia.
Z powództwem o zapłatę zadośćuczynienia po śmierci osoby najbliższej wystąpili rodzice oraz rodzeństwo zmarłego. Podstawę prawną powództwa stanowił art. 446 § 4 k.c., który stanowi, że Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pozwem wniesiono o zapłatę na rzecz rodziców dopłaty w wysokości po 80.000,00 zł oraz na rzecz rodzeństwa kwoty 10.000,00 zł, 35.000,00 zł i 25.000,00 zł. Wobec siostry, której pozwany odmówił wypłaty wniesiono o zapłatę kwoty 10.000,00 zł. W odpowiedzi na pozew Ubezpieczyciel wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany zakwestionował roszczenia powodów, co do zasady w zakresie żądania objętego pozwem, jak i co do wysokości wskazując, iż nie kwestionuje faktu doznanych przez powodów cierpień z powodu śmierci członka rodziny, jednakże w jego mniemaniu dochodzone przez powodów roszczenie jest zawyżone. Ubezpieczyciel podniósł również, iż od chwili wypadku do złożenia pozwu minęło 7 lat, co wedle jego oceny powinno spowodować przezwyciężenie chociażby częściowo ujemnych przeżyć spowodowanych utratą osoby bliskiej. Pozwany wniósł również o oddalenie wniosku strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychologa wskazując, iż w niniejszej sprawie powinien wypowiedzieć się biegły psychiatra
Sąd oddalił wnioski dowodowe o sporządzenie opinii przez biegłego psychologa i psychiatrę wskazując, iż „(…) dowód taki w sprawie o zadośćuczynienie z art. 446 § 4 k.c. jest w istocie zbędny i niecelowy (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 23.04.2013 r., I ACa 330/13). Sąd jest w stanie ocenić następstwa śmierci osoby bliskiej na podstawie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie są tu konieczne wiadomości specjalne”. W uzasadnieniu Sąd wskazał również, że niezasadne są zarzuty pozwanego dotyczące upływu czasu od śmierci poszkodowanego, albowiem orzekając o zadośćuczynieniu Sąd bierze pod uwagę krzywdę odczuwaną przez powodów od chwili wypadku, jej charakter i intensywność na przestrzeni tego okresu. W konsekwencji Sąd przyznał rację stronie powodowej, która żądała z uwzględnieniem dokonanych już wypłat dla rodziców zmarłego zadośćuczynienia w kwocie łącznej 100.000,00 zł. Co zaś się tyczy roszczeń rodzeństwa, Sąd również przychylił się do całości żądań.
Żadna ze stron nie zdecydowała się na zaskarżenie wyroku.
Sprawa prowadzona w Kancelarii Adwokatów i Radców Prawnych A. Łebek i Wspólnicy sp. k. przez adwokat Annę Sałek pod kierownictwem radcy prawnego Agnieszki Antończak.